Gisteren maakte een kennis uit Antwerpen zich eventjes boos: « maar die Kerk van jouw pleegt maatschappelijk zelfmoord. Na alle pedoschandalen, nu nog Michelle Martin ontvangen! Zijn jullie echt gek geworden? »
Eerlijke vraag, eerlijke aantwoord: Ik spreek me niet uit over de gerechtelijke beslissing om haar vorwaardig vrij te laten, maar de lef van die oude nonnen uit Malonne maakt me echt fier christen te zijn. Michelle Martin ontvangen was zeker niet « voorzichtig », maar wel grondig evangelisch. Daarom, volle respect voor de columns vandaag verschenen in « De Standaard » en « Het Laatste Nieuws »:
In « De Standaard » (p.2) schrijft Bart Sturtewagen « Bittere dag »: » Dat Michelle Martin op een dag weer, zij het voorwaardelijk, vrij zou komen, staat al vast sinds haar veroordeling tot 30 jaar opsluiting. Die dag is er nu. Het is een bittere dag die ondraaglijke, onverwerkte pijn naar boven brengt. Het is een dag van walging en woede over de onuitwisbaarheid van gruwelijke misdaden. Zestien jaar zijn kennelijk niet voldoende geweest om de wonden van de zaak-Dutroux te laten helen. In die zestien jaar had meer kunnen en moeten gebeuren om het maatschappelijk genezingsproces sterker te doen vorderen. Tenminste had de bevolking er beter van moeten worden doordrongen dat ook lange gevangenisstraffen eindigen met een vrijlating. Ook van iemand wiens daden door geen enkele straf kunnen worden uitgewist. Ook van iemand wiens schuld te groot is om te kunnen worden vergeven. Ook van iemand die alle rechten op begrip of medeleven heeft verbeurd. Dat er in onze samenleving nog een instelling, in dit geval een kloosterorde, kan worden gevonden die ondanks die schuldenlast bereid is om een uitgestotene op te vangen die nooit meer een plaats in de wereld kan vinden, zou ons ondanks alles tevreden moeten stemmen. De taak die de zusters clarissen op zich nemen, is even pijnlijk als indrukwekkend. Zij verdienen de hoon niet die hen te beurt valt. Ook wie het met hun beslissing niet eens kan zijn, zou er respect voor moeten opbrengen. Deze hartverscheurende zaak maakt duidelijk waarom we zoiets als recht nodig hebben (…) ».
In « Het Laatste Nieuws » (p.4) schrijft Luc Van Der Kelen – niet precies een pilaarbijter, maar wel een grand Monsieur « Laat nu de rust terugkeren »: « Het spel is gespeeld, de strijd is gestreden. In Malonne, bij Namen, is het klooster van de zusters clarissen een nieuwe thuis voor een vrouw die vreselijke misdaden heeft begaan en daarvoor 16 jaar heeft geboet. Ze begint aan een nieuwe fase in haar leven, maar het is de vraag welke toekomst ze nog heeft. De kans is groot dat het klooster voor haar een nieuwe cel wordt. Eén waarvan ze zelf de sleutel bezit, maar het blijft niettemin een cel. Buitenkomen, wandelen in het dorp, een winkel binnenstappen, het is voor haar een levensgroot risico. Ze zal overal herkend worden, wellicht beschimpt en misschien zelfs aangevallen. Michelle Martin mag dan vrij zijn, in feite is ze de gevangene van zichzelf. Het is tijd dat bij de zusters in Malonne de rust kan terugkeren. De zusters volgen het christelijke levenspad dat ze hebben gekozen. Ze bieden een toevluchtsoord aan iemand die geen andere plaats had om te gaan, aan een vrouw met alleen een verleden en geen toekomst. Ze verdienen daarvoor begrip en respect, geen bedreigingen. Als een klooster al moet worden afgesloten, als nonnen al bedreigd worden in een oord van vrede, waar gaat de wereld dan naartoe? Tweeduizend jaar hebben kerken en kloosters die functie vervuld (…) ».
Ik ben er ook blij van deze reacties. Zo juist : « Ze bieden een toevluchtsoord aan iemand die geen andere plaats had om te gaan, aan een vrouw met alleen een verleden en geen toekomst. Ze verdienen daarvoor begrip en respect, geen bedreigingen. Als een klooster al moet worden afgesloten, als nonnen al bedreigd worden in een oord van vrede, waar gaat de wereld dan naartoe? Tweeduizend jaar hebben kerken en kloosters die functie vervuld (…) »
Net als vele anderen stel ik me enkel de vraag: waarom moeten er in een Westers land als België zovele mensen de nacht doorbrengen op straat, terwijl het enige wat de meeste van deze mensen zoeken ook een toekomst is. Een toekomst in een welvarend land, een mooie toekomst die hen kan helpen hun verleden te verwerken, zodat men weer hoop krijgt. Waarom worden zulke mensen niet uit de nood geholpen? Waarom bekommeren de zusters zich niet om mensen die hun verleden niet zelf gekozen hebben, zoals slachtoffers van burgeroorlogen, politieke verdrukking? Waarom kunnen de zusters geen opvang bieden aan armen en zorgbehoevenden, die evenwel geen plaats meer vinden in onze hedendaagse samenleving? Neen, de zusters volgen hun geloof en nemen het op voor iemand die haar verleden zelf bepaald heeft, iemand die er zelf voor gekozen heeft onschuldige kinderen hun toekomst af te nemen. Dat ze hierdoor ook haar eigen toekomst ruïneerde, wel daar had ze in mijn ogen vroeger aan moeten denken. Als er beslist wordt dat iemand vrij mag komen en dus ook terug in de maatschappij ‘welkom’ is, dan moet Martin die verantwoordelijkheid dragen. Zij ontneemt in mijn ogen nu de toekomst van een heleboel anderen, anderen die evenwel recht hebben op een gelukkig leven en een mooie toekomst. Velen moeten nu echter mee opdraaien voor de kosten van haar gevangenisverblijf, haar bescherming en de bescherming van het klooster. De vraag is enkel: hoeft een samenleving dit te pikken? Ethisch gezien uiteraard, maar we zijn mensen, geen machines. We hebben gevoelens en we denken en handelen niet enkel rationeel, dat is wat ons humaan maakt. En in een humane wereld horen nonnetjes niet te zorgen voor kindermoordenaars, maar voor de mensen die hun toekomst niet zelf gekozen en verpest hebben. Ik vind het moedig en dapper van de nonnetjes, maar de commentaar die ze krijgen is, naar mijn mening, terecht. Ik hoop dat Martin een mooie toekomst krijgt, en ik ben dolgelukkig dat dankzij het falende gerecht en de bereidwilligheid van het christendom de rest van België weer bang mag afwachten op de volgende kindermoordenaar. Voor een eventuele straf hoef je toch niet meer bang te zijn tegenwoordig.
Ik wens alle nabestaanden van de slachtoffers van Martin heel veel moed en sterkte en ik hoop dat ze deze zware teleurstelling in ons land ooit te boven komen.
Mevrouw, dank voor uw commentaar. Indien mijn informatie correct is, doen de zusters al veel voor armen. Maar de « naasten », is hij of zij die concreet aan de deur klopt. Indien een meerderheid in dit land de strafwetten verandert, dan zij het zo. Maar in het huidig kader, is een gerechtelijke beslissing gevallen en hebben die zusters moedig voor een opvangstoord gezorgd. Tenslotte nog een quote uit het Evangelie volgens Lucas, hoofdstuk 15:
« 1 Alle tollenaars en zondaars kwamen hem opzoeken om naar hem te luisteren. 2 Maar zowel de farizeeën als de schriftgeleerden zeiden morrend tegen elkaar: ‘Die man ontvangt zondaars en eet met hen. ’ 3 Jezus vertelde hun toen deze gelijkenis: 4 ‘Als iemand van u honderd schapen heeft waarvan er één verloren is geraakt, laat hij dan niet de negenennegentig andere in de woestijn achter om naar het verdwaalde dier op zoek te gaan tot hij het gevonden heeft? 5 En als hij het gevonden heeft, legt hij het vol vreugde op zijn schouders 6 en gaat hij naar huis. Daar roept hij zijn vrienden en buren bijeen en zegt tegen hen: “Deel in mijn vreugde, want ik heb het schaap gevonden dat verdwaald was. ” 7 Ik zeg u: zo zal er in de hemel meer vreugde zijn over één zondaar die tot inkeer komt dan over negenennegentig rechtvaardigen die geen inkeer nodig hebben. »
Beste Zusters,
Eerst en vooral wil ik mijn medeleven betuigen met alles wat jullie hebben meegemaakt de laatste maanden in verband met de vrijlating van Martin. Ik begrijp heel goed de pijn van de ouders van de kinderen, maar ik kan niet nalaten jullie te feliciteren in verband met de evangelische beslissing die jullie hebben genomen. Een land als Belgie heeft nood aan zulke simbolische tekenen in onze tijd van ontkerstening ; jullie hebben zeer edelmoedig gehandeld – wetende dat dit pijnlijke gevolgen zou hebben voor jullie !!! Jezus is niet gestorven aan ziekte maar aan vervolging omwille van zijn standpunten die gegrond waren op de wil van zijn Vader.
Blijf edelmoedig doordoen !!!! Jullie hebben getoond aan de wereld wat het betekent « kristen-zijn »
Mag ik jullie vragen om voor mij te bidden en ook voor de mensen in Brazilie waar ik reeds 32 jaar werkzaam ben.
Marc Aedens