In Vlaanderen maakt een Kerkmanifest de ronde: de institutionele Kerk moet zich aanpassen om het priestertekort tegemoet te komen. Aanpassingen behoren tot het leven van het Godsvolk, indien geïnspireerd door de Geest. Of de eisen van dit manifest allen tot deze categorie behoren, laat ik hier in het midden. Niet dat ik niet durf om mij daarover uit te spreken. Maar omdat ik eigenlijk weinig heil verwacht van “top-bottom” aanpassingen. Ze zijn nodig, maar niet essentieel. Het verleden heeft ons nl. ruim genoeg geleerd dat een Kerk met veel ambtenaren van de eredienst, niet automatisch een levende Kerk is. Essentie is de herbronning van elke gedoopte.
Daarom een ander manifest – radicaler en waarschijnlijk ook meer gênant : Ik droom van gedoopte die hun kinderen dagelijks leren bidden – niet als brave automaten, maar als kinderen van de Hemelse Vader. Ik droom van gelovigen die regelmatig de Bijbel, of een deftig spiritueel boek lezen. Ik droom van christenen die aan hun priester vragen: “Vertel eens over God” of nog : “Zou ik mogen biechten?” Ik droom tenslotte van kerkgangers, die ook buiten de kerk durven opkomen voor hun geloof. Zoals bv. David Bowie himself het deed voor duizenden in Wembley stadion.
Ofwel is het Evangelie maar een onderdeel van een traditioneel Vlaamse opvoeding. Voor hetzelfde geld mogen we dat detail dan laten droppen. Maar indien het leven met Christus iets essentieels betekent, droom ik van een Kerk waarvan elk lid – en niet alleen de professionals – zich verantwoordelijk voelt. Opdat ook onze nakomelingen deze Levenservaring zouden maken. Dit is zeker ook een manifest waard.
