Koning zonder krant

N.a.v. het boek ‘koning zonder land’ van Samyn en Buxant, heb ik maar één commentaar: Het duo heeft zijn werk gedaan. Wanneer men met een journalist praat, kan men toch niet verwachten dat hij of zij van de info geen gebruik zou maken. Als woordvoerder van de bisschoppen heb ik daarom steeds mijn best gedaan om alleen maar ‘dat’ te communiceren wat ik ook ooit gepubliceerd wilde zien. Zelfs met bevriende journalisten. En dit heeft niets met een ‘doofpotcultuur’ te maken. Ik heb geen weet van ‘stinkende geheimen’ diep verborgen in een kast of in het graf van een overleden aartsbisschop. Neen, het gaat hier om het dagelijks omgaan met leiders – kerkelijke, politieke, economische… noem maar op. Wie denkt dat Barack, Albert (II of Frère – u kiest maar), Benedictus, of nog André-Jozef…. 24 uren per dag en 365 dagen per jaar, alleen maar met geniale uitspraken opkomen die als quote zonder meer de krantenkoppen kunnen halen – is echt, of waarschijnlijk eerder ‘onecht’, naïef. Iedereen beseft inderdaad maar al te goed dat leiders ook flauwe grappen maken, kleine kanten hebben en soms een situatie of een man helemaal verkeerd inschatten. Kortom: ze blijven menselijk. Daarom is er nood aan discretie binnen het vertrouwd entourage. Wanneer een intimus zijn mond voorbijpraat, riskeert hij dat de ‘flauwe grap’ van gisteren, de volgende morgen een zure en dure grap wordt – eens gepubliceerd als ‘statement’ in alle kranten van het koningrijk. Daartoe dient trouwens het ‘colloque singulier’ van een koning, president of bisschop: De verzekerde discretie laat hem toe in vertrouwen luidop te denken, pistes af te toetsten en zich ook binnen gesloten deuren te vergissen. Albert II die in het kader van het ‘colloque singulier’ een ‘over mijn lijf met verkiezingen’ laat passeren – terecht of niet, dat is een politieke analyse waarmee ik hier niet bezig ben – is iets heel anders dan wanneer het staatshoofd met precies hetzelfde zinnetje zijn troonrede afsluit. Wanneer er dan toch lekken zijn – en die komen meer en meer voor in onze twittercultuur – is het dan ook de taak van serieuze politieke commentatoren om het ‘breaking news’ rustig in te kaderen. Een daverende quote buiten context opkloppen, heeft immers weinig te maken met ‘correcte informatie’ of ‘democratische transparantie’. Het komt alleen ten goede aan de uitgever die de krant of het boek verkoopt.