“Ik heb spijt over wat ik gedaan heb en vraag om vergiffenis: Eerst aan de slachtoffers die zo zwaar geleden hebben – en indien ze mij niet kunnen vergeven, kan ik daar alleen maar begrip voor hebben. Dan vraag ik ook om vergeving aan de hele kerkgemeenschap, die met tranen heeft moeten vernemen dat ook een bisschop een pedofiel gedrag kon hebben. Tenslotte vraag ik om vergeving aan mijn landgenoten, die omwille van dit schandaal het nog moeilijker zullen hebben om in de Kerk de Blijde Boodschap van Christus te herkennen. De gelovigen die het willen, kunnen ook een beetje voor mij bidden, want gebed heb ik broodnodig. Voor de rest wil in stilte verder boete doen om nog dieper tot berouw en inkeer te komen”.
Toen ik gisterenavond vernam dat de oud-bisschop van Brugge het woord zou nemen, heb ik gehoopt dat het dat zou worden en zeker niets meer. En zo is het ook eigenlijk een beetje begonnen. Maar dan… Deze morgen overkomt me een diep gevoel van onbehagen en droefheid. In de christelijke leer krijgt “schaamte” nooit het laatste woord. Maar “schaamte” kan een weg banen naar berouw, die dan de poort opent voor vergiffenis. En wat ik gisteren misschien het meest gemist heb in dat lange interview van de oud-bisschop, is het aanvoelen van schaamte. Ik wil de man zeker niet belasten, maar er moet toch gezegd worden dat dit niet past. Terecht citeerde Roger Vangheluwe uit het Evangelie volgens Johannes; « Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen. » (Johannes 8,7). Maar een paar zinnen verder, voegt Jezus eraan toe: “Was u maar blind, dan zou u zonder zonde zijn. Maar u beweert dat u kunt zien, en dus blijft uw zonde.” (Johannes 9, 41)
Aller au contenu
