Blog : premier bilan
Ce blog a été ouvert le 11 mars. Depuis, j’ai reçu 1467 visites et 2383 pages ont été vues. La grande majorité de visiteurs (57%) viennent par Facebook. Près de 1200 visites viennent de Belgique, 153 de France ; suivent ensuite l’Allemagne, le Royaume-Uni, les Pays-Bas, l’Italie et même les Etats-Unis. Merci à tous pour votre intérêt. N’hésitez pas à laisser un commentaire sur ce blog. Jusqu’au mardi 5 avril, je serai à l’étranger. Mes « posts » ne reprendront qu’à ce moment-là. Ce dimanche 3 avril, je serai uni spirituellement à l’archevêché de Malines-Bruxelles et prierai tout particulièrement pour les 3 nouveaux évêques auxiliaires qui seront ordonnés à son service.
Une dernière pensée pour la route : Il est frappant de voir dans nos médias le conflit au sein de l’administration communale de Charleroi prendre le pas sur la situation incontrôlée à Fukushima. Pourquoi ? Le premier événement est proche et palpable. Le second est éloigné et invisible. Comme les conséquences de la radioactivité font fait peur, sans doute essaie-t-on aussi inconsciemment de tenir ce drame à distance, ou plutôt… nous apprenons à vivre avec lui. Un peu, comme on apprend à vivre avec une maladie grave.
Blog : een eerste bilan
Deze blog is op 11 maart van start gegaan. Tot nu toe kreeg ik 1467 bezoeken en 2383 pagina’s werden ingekeken. De meeste bezoekers vonden hun weg naar de blog via Facebook (57%). Ongeveer 1200 bezoekers komen uit België, 153 uit Frankrijk ; volgen dan Duitsland, het Verenigd Koningrijk, Nederland, Italië en zelfs de Verenigde Staten. Dank aan allen voor jullie interesse. Aarzel niet om op deze blog een commentaar achter te laten. Tem. dinsdag 5 april zal ik in het buitenland zijn. Pas daarna komen er nieuwe ‘posts’. Zondag a.s. zal ik ook heel speciaal bidden voor het aartsbisdom Mechelen Brussel en de drie hulpbisschoppen die er gewijd zullen zijn.
Een laatste bedenking voor de onderbreking: Ik vond het merkwaardig dat de Franstalige media deze morgen meer aandacht besteedden aan het gekibbel bij de gemeente Charleroi dan aan Fukushima. Reden daartoe? De eerste gebeurtenis is ons naderbij en tevens tastbaar. De tweede is verwijderd en onzichtbaar. Aangezien mensen bang zijn voor de gevolgen van radioactiviteit, proberen ze waarschijnlijk ook onbewust deze ramp mentaal op een afstand te houden. Of anders gezegd, ze proberen ermee te leven, een beetje zoals me leert leven met een zware ziekte.