Toen ik nog tiener was, moesten we op school een boek van Jos Vandeloo lezen, gepubliceerd in 1989: ‘Het gevaar’ vertelt over drie arbeiders van een atoomcentrale die na een ongeluk besmet worden door radioactiviteit. Dit moest naar het brede publiek toe verzwegen worden en ze gaan, bladzijde na bladzijde, alle drie dood. Het was toen nog koude oorlog en atoomenergie schrikte mensen af. Dat gevaar zijn we vandaag allen een beetje vergeten, ondanks Tchernobyl. De aardbeving en de vloedgolf in Japan brachten ons verschrikkelijke beelden, maar betekende daarom niet dat we ons bedreigd voelden. Aardbevingen gebeuren nu eenmaal meestal heel ver weg. Maar met de ontploffing van de atoomcentrale is een groot deel van dat cosy veiligheidsgevoel verdwenen. En wat als een radioactieve golf de lucht ingaat en boven onze hoofden stiekem begint te zweven? Het gevaar… Onze aardbol is nu eenmaal een klein dorp geworden. De vele slachtoffers uit Japan worden onze naaste buren. Solidariteit met de wereld is geen politieke optie meer, maar een noodzaak. En voor christenen zijn we ook alle mensen – wat hun huidskleur ook moge zijn – kinderen van God in Jezus.
Proficiat P.Éric de Beukelaer uit Argententinë…lezen goed,schrijven niet al te best.